Beeld van een blogger (12) – Man met een mening!

(12)
De reis naar Schiphol verloopt voorspoedig, om 13:15 uur kom ik aan op het perron, ruim op tijd voor mijn afspraak met m’n twaalfde blogger. Ik besluit nog even snel naar het panoramaterras te gaan om een paar foto’s te maken. Het is een prachtige zonnige dag en ik geniet als ik even later uitkijk over de wereld die Schiphol is. Het is alleen een stuk verder dan ik gedacht had, dus ik haast me terug naar de roodwitte kubus waar we hebben afgesproken. Op het bankje ernaast zie ik een bekend gezicht, Meneer Opinie kijkt vermoeid voor zich uit, hij is net geland uit Panama. We begroeten elkaar hartelijk en beginnen meteen druk te praten, hij bijna nog sneller dan ik. In de verte doet zijn stem denken aan die van Herman van Veen.

Vlakbij bevindt zich een Délifrance Plaza met buitenterras, bij een kop koffie en een tonic & thee zetten we onze kennismaking voort. Hij komt nog vrij energiek over na een vlucht van ruim tien uur. Sympathieke man met gevoel voor humor en to the point, daar hou ik van, niet van mensen die overdreven aardig doen en het uiteindelijk niet zijn. IJverig begin ik aantekeningen te maken terwijl het oorverdovende geschraap van zinken stoelen op het drukke terras me regelmatig afleidt en de zon brandt op m’n gezicht. Hij heeft biologie gestudeerd aan Hogeschool Wageningen, vertelt hij, daar heeft hij ook mevrouw Opinie ontmoet die dezelfde studie volgde. In 1991 is hij samen met haar vertrokken uit Nederland om in Zimbabwe onderzoek te doen naar het gedrag van de tseetseevlieg.

Hij praat enthousiast over die tijd, ze woonden in Harare in een huis met zwembad. De meeste mensen spraken er Engels, ook de voorzieningen waren goed, het was een soort van ‘Afrika voor beginners’. Zijn vrouw werkte ondertussen als vrijwilligster bij duurzame landbouwprojecten. De afspraak was dat de keer erna de rollen omgedraaid zouden worden, dan zou  Meneer Mevrouw naar verre oorden volgen. Toen na drieëneenhalf jaar zijn promotieonderzoek in het het Mana Pools National Park was afgerond, kwam er helaas een eind aan deze ‘onderzoeker in het wild’-periode. Eenmaal in Nederland moest hij eerst nog een proefschrift schrijven, in diezelfde periode kreeg zijn vrouw een baan in Mozambique aangeboden.

Ruim een half jaar later reisde hij haar achterna, precies zoals indertijd was afgesproken. Hij kwam in een onbekende omgeving terecht waar zijn vrouw inmiddels al behoorlijk ingeburgerd was en besloot zo snel mogelijk Portugees te leren. Hun huis keek uit op de Indische Oceaan en ze gingen om met ‘een leuke club mensen’, een mix van buitenlanders en locals. Het was drie jaar na de burgeroorlog, de bevolking was straatarm, maar al snel verbeterde de levensstandaard, op een gegeven moment zag je zelfs omaatjes in een ‘I’m too sexy for my shirt’-hemd rondlopen. Hij werkte er als freelancer voor GTZ en niet-gouvernementele organisaties zoals Vetaid. Hun droom was een eco-hotel te beginnen in de ongerepte Mozambikaanse natuur, maar door corruptie en tegenwerking resulteerde dit uiteindelijk in een nachtmerrie en besloten ze voor Panama te kiezen.

Wat is het meest opvallende van dit land, vraag ik hem. Panamezen zijn een ondernemend volk, vertelt hij, en over het algemeen ook veel beter opgeleid, het landschap is mooi, zo’n beetje ‘de tropische versie van Nederland in de jaren 50’. Hij gaat verder, ‘er is kleinschalige landbouw en er zijn prachtige stranden’. ‘Jammer dat het zo ver weg is’, zeg ik, ‘ik krijg zin om ernaar toe te gaan’.  In 2006 zijn ze op een herbebossingsvisum binnengekomen, de beginperiode hebben ze in Panama Stad gebivakkeerd. Later toen ze hun droomplek in Palmilla hadden gevonden, een piepklein dorpje met slechts zeventien huizen, zijn ze daar neergestreken. Hier staat hun hotel, het lieflijke Heliconia vernoemd naar een tropische bloem, omzoomd door acht hectare grond. Eén van de eerste dingen die ze gedaan hebben was bomen planten, lokale houtsoorten zoals mahonie, ebbenhout, Spaanse ceder, soorten die veel vogels aantrekken. Zijn lievelingsvogel is de langsnavelsterkeelkolibrie.

Niet alleen heersen er tropische temperaturen en is het strand slechts 1500 m ervandaan, ook paarden, zeeschildpadden en dolfijnen bevinden zich in de nabije omgeving. Op 50 km ligt het prachtige natuurpark Cerro Hoya. In datzelfde jaar hebben ze Tanager Tourism opgericht. Eind 2007 werd hij toen gevraagd door de GFA Consulting Group om twee jaar in Angola te komen werken als ‘technical expert’. Aangezien het hotel nog in de steigers stond, er geld nodig was en hij het een uitdagende baan vond is hij op dat aanbod ingegaan. In de praktijk betekende dit wel dat hij mevrouw Opinie in die hele periode maar twaalf weken heeft gezien en dat was zwaar. Begin 2010 opende het hotel uiteindelijk zijn deuren. Mevrouw Opinie is degene die meestal voor de gasten kookt, een populair Indiaas gerecht is yoghurtrijst*. Ze eten ook Hollandse pot, hij is dol op rode kool met hachee. Naast alle drukke werkzaamheden zijn ze beiden ook nog freelance consultants.

Het gesprek komt op muziek, hij houdt van jazz, maar ook van Nick Cave, Beck en Lou Reed. Ik vraag naar zijn favoriete films. ‘Kaos’, ‘Lolita’, ‘The Sheltering Sky’ en ‘Round Midnight’ zijn de eerste titels die in hem opkomen. Een tv hebben ze niet, via de Volkskrant-site en de lokale krant El País houdt hij zich op de hoogte van het nieuws. De boeken die het meeste indruk gemaakt hebben zijn ‘Het land van herkomst’ van Du Perron, ‘Reis naar het einde van de nacht’ van Céline en ‘Lolita’ van Nabokov. ‘Ik heb een voorkeur voor schoften’, licht hij  zijn keus toe, ‘die zijn veel interessanter dan heilige boontjes’. Als ik hem vervolgens vraag welke blogger hij zou kiezen als hij deze serie deed, antwoordt hij Doortje.

Inmiddels zijn we al een aantal uur aan het praten, maar over politiek hebben we het nog nauwelijks gehad. Ik informeer wie zijn favoriete en minst favoriete politicus is. Onmiddellijk valt de naam van Geert Wilders, ‘wat me het meest irriteert is de enorme hypocrisie van die man’. Ook Hero Brinkman wordt in één adem genoemd. Sowieso kan hij zich kwaad maken over politici die zichzelf en anderen wat wijsmaken. ‘Bijvoorbeeld iets “enhanced interrogation techniques” noemen, zeg toch gewoon dat je mensen martelt’. Ik knik instemmend, het zijn zaken waar ik me ook vaker over opwind. ‘Het is heel moeilijk om een politicus op een waarheid te betrappen’, voegt hij eraan toe. Een echte favoriet heeft hij niet, maar Jan Marijnissen vond hij het zeker niet slecht doen.

Verder kan hij zich ook druk maken over waarom er zo weinig geld aan de bestrijding van de malariamug besteed wordt terwijl er elk jaar één miljoen kinderen in Afrika sterven en alle technieken in huis zijn om malaria uit te roeien, alleen de politieke wil ontbreekt. ‘Degenen die toen verantwoordelijk waren voor het verbod op DDT en dat erdoor gedrukt hebben, zoals Rachel Carson en William Ruckelshaus, zouden voor een tribunaal moeten worden gesleept’, zegt hij fel en doet de titel eer aan. Ik wil nog even een paar laatste dingen weten en vraag of hij nog iets mist van Nederland. ‘Drop’, hij grinnikt. ‘Je komt ook minder in contact met cultuur, zoals theater en dans’, en vervolgt, ‘ik ben het wel ontwend na al die jaren en heb nu meer een thuisgevoel in Panama bij m’n vrouw en ons hotel’.

Wat vind je het leukste aan haar, informeer ik. ‘Dat ze onafhankelijk is op het eigenwijze af en intelligent. We wilden ook allebei geen kinderen en hadden dezelfde droom om in het buitenland te werken aan een betere wereld en niet zozeer werken voor een hoog salaris’. Via mail stel ik dezelfde vraag aan mevrouw Opinie. ‘Het leukste is denk ik het enthousiasme van hem en daarbij de enorme dedicatie waarmee hij zich vastbijt om iets vol te houden of uit te voeren. Ik geniet daarvan (zeker omdat ik zelf ook regelmatig het onderwerp ben van die dedicatie ; )). Ik denk dat we samen veel dingen aankunnen waar de meeste mensen niet eens aan durven te beginnen. Samen sterk, en we hoeven dus ook niet achterom te kijken naar hadden we dit of dat maar gedaan… Kees houdt van mij en ik van hem en dat is geweldig leuk’.  Heb je nu nog dromen, vraag ik hem ten slotte. ‘Ja’, zegt hij, ‘ons babybos moet groeien tot er uiteindelijk ara’s en apen in kunnen leven!’
Marjelle

Meneer Opinie draait: Gare du Nord

* Yoghurtrijst (Masuru anna) op Opiniaanse wijze
(Uit: ‘A taste of India’, Madhur Jaffrey)
Voor 2-3 personen

• 100 gr witte rijst wassen en daarna 25 min. in water laten weken;
• ondertussen 250 ml yoghurt en ½ tl zout samenkloppen;
• 2,5 cm verse gember schillen en fijnsnijden, vervolgens 2 groene hete pepertjes (of 2 tl groene chilisaus gebruiken) en 1 tl verse koriander fijnsnijden;
• roer dit door de geklopte yoghurt;
• water koken,  als het aan de kook is gebracht de geweekte rijst toevoegen en 15 min. stevig laten doorkoken;
• daarna afgieten en mengen met de geklopte yoghurt en de ingrediënten;
• in een pan 1 el olie verhitten (geen olijfolie) op middelmatig vuur [we koken op gas] en dan 1 tl mosterdzaad toevoegen [wij hebben alleen de gele variant];
• als de zaadjes beginnen te poppen, voeg je 2 tl gespleten rode linzen (dahl) toe, fruit die ca. 1 min.;
• doe er curryblaadjes bij (geen laurierblaadjes!) en na 1 min. droge rode chilipepers (of 1 tl cayennepeper);
• even al roerend bakken, daarna alles over de yoghurtrijst gieten en kort roeren (tot de curryblaadjes stuk knisperen);
• serveren op kamertemperatuur, erg lekker bij verse tonijn met tamarindesaus.
  Eet smakelijk!