Eerder verschenen in deze serie:
Beeld van een blogger (1) – Kuzz voor Guzz
Beeld van een blogger (2) – Gewoon gelul, Trektocht!
Beeld van een blogger (3) – Back to where I once belonged met Annelies!
Beeld van een blogger (4) – Op z’n Rotterdams met Marius!
Beeld van een blogger (5) – So what, man!
Beeld van een blogger (6) – He blew me away!
Beeld van een blogger (7) – Kiezels in m’n schoenen
Beeld van een blogger (8) – Tweestemmig met Geroma!
Beeld van een blogger (9) – Met Henk op het Binnenhofplein
Beeld van een blogger (10) – Apies kijken?
(11)
Het is precies 12.00 uur als ik in hotel De Zalm arriveer. Ik kijk speurend om me heen, begroet een man die ik ten onrechte aanzie voor een medewerker en kies een tafeltje aan de muur. M’n mobieltje galmt opeens door de ruimte, het is Hiraeth, ze staat vast in het verkeer en komt er zo snel mogelijk aan. ‘Ik zit al aan de thee’, zeg ik. Even later stapt een kleine, tengere vrouw het lokaal binnen, donker haar omlijst een lief gezicht. Het is net alsof we elkaar al langer kennen zo moeiteloos verloopt het gesprek. Van huis uit is ze Antwerpse, enig kind, haar Nederlands heeft een charmant Belgisch tintje, inmiddels woont ze alweer achttien jaar in een plaatsje vlak bij Gouda. Wat mis je het meest van Antwerpen, vraag ik. ‘Ik mis de taal heel erg, de jovialiteit, de prettige onbehouwenheid, en dat je overal kan binnenstappen en goed kan eten.’
Haar favoriete restaurant is ’t Hofke, wie weet ga ik daar ook eens langs als ik de volgende keer in Antwerpen ben. ‘En wat vind je typisch Nederlands?’ Het calvinisme wat hier heerst, was wel een cultuurshock, vertelt ze en vult aan, ‘doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg.’ Ze geeft een ander voorbeeld aan de hand van eten. In Nederland zijn de porties vaak minimaal, er is nét genoeg, terwijl er in België altijd iets over is. Als we het even later over hobbies hebben, verbaast het me niet dat koken naast lezen een van haar geliefde bezigheden is. ‘Ik ben een echte Belg, je mag mij ’s nachts wakker maken voor patat met mayonaise’, en ze verhaalt met enthousiasme over heerlijke mosselgerechten en caracollen.
De liefde heeft haar naar Nederland gebracht. Toen ze vierentwintig was leerde ze een Nederlandse man kennen, ze werden verliefd en vier maanden later woonden ze samen, uiteindelijk kregen ze drie zoons. In 2001 kwam er een eind aan het huwelijk. Een tijd daarna kwam ze ‘een man van weinig woorden’ tegen op de Leidse universiteit waar ze een avondstudie volgde. Inmiddels zijn ze alweer acht jaar gelukkig met elkaar. Wat vind je het allerleukste aan hem, vraag ik. ‘Dat ik niets hoef te zeggen, dat hij mij vooral mogelijkheden geeft zonder daar verwachtingen aan te verbinden. ik kan altijd mezelf zijn, hij geeft me rust. We vullen elkaar ook aan, hebben veel gemeenschappelijke interesses en houden van dezelfde soort films.’ Ik ben benieuwd hoe hij eruitziet, op dat moment weet ik nog niet dat ik hem aan het einde van de middag zal ontmoeten. Hij heeft rood haar, licht ze een tip van de sluier op.
Na de geboorte van haar derde kind is ze Engelse taal- en letterkunde gaan studeren. Toen ze na twee jaar haar studie en gezin ook nog combineerde met het student-assistentschap brak er een heel drukke periode aan. Ze praat met passie over het lesgeven aan studenten: ‘De eerste keer dat ik voor de klas stond, had ik het gevoel dat ik thuiskwam.’ In 2006, een half jaar voor haar afstuderen, werd er plotseling leukemie geconstateerd. Wat toen volgde was een zware tijd waarin ze chemo, bestraling en een stamceltransplantatie onderging. Negen maanden later sloeg de ziekte weer toe, nu werd als laatste redmiddel een zwaardere chemobehandeling gevolgd door een donorstamceltransplantatie ingezet. Het was een zeer heftige periode, waarbij ze meer in het ziekenhuis lag dan daarbuiten. ‘De echte hel zit in je hoofd’, ze vertelt over de zorgen die ze had over haar drie kinderen, echtgenoot en bejaarde ouders. Toch heeft ze de hoop nooit opgegeven en geniet nu nog intenser van haar gezin.
In 2009 krijgt ze een parttime baan in het voortgezet onderwijs. Al vond ze het ook leuk om les te geven aan 1-5 havo-, vwo- en gymnasiumleerlingen, toch is er voor haar wel een groot verschil tussen het lesgeven aan gemotiveerde studenten en verveelde, steeds minder cultureel onderlegde leerlingen. Het afgelopen jaar heeft ze ook nog haar scriptie weten af te maken. Inmiddels is ze leukemievrij, maar als gevolg van de transplantatie van donorcellen heeft ze een chronische vorm van graft versus host op de longen opgelopen. Daardoor moest ze stoppen met werken. Huisvrouw zijn bevalt haar goed, ze houdt van huiselijkheid en is zorgzaam van nature. Vandaag is ze voor het eerst in lange tijd weer buiten. ‘Je hebt me even uit m’n cocon getrokken’, zegt ze met een glimlach.
Als ik over politiek begin, zie ik haar strijdlust weer oplaaien. ‘Iedereen kan op een trampoline springen volgens Rutte, toen ik dat hoorde dacht ik meteen: nou ik niet.‘ Ze vindt het belangrijk om niet cynisch te worden, om solidair te willen zijn. ‘Dan merk ik dat ik het linkse hart van m’n oma heb.’ Ze begint vervolgens over Wikileaks, dat Verhagen en Rutte druk hebben uitgeoefend op de VS om Bos onder druk te zetten. ‘En dat noemt zichzelf integer’, zegt ze fel. Nu we het toch over politici hebben wil ik weleens weten wie een positieve indruk op haar gemaakt heeft en wie niet. Minst favoriet zijn Henk Bleker en Mark Rutte. Favoriet zijn Jan Marijnissen en Bart de Wever, de eerste omdat hij anderen in hun waarde liet en op een duidelijke manier in de politiek stond, de laatste omdat ze het een opluchting vindt dat er eindelijk iemand in België is die spijkers met koppen wil slaan.
Haar muzieksmaak is breed, ze houdt van klassiek waaronder barokmuziek van Henry Purcell, luistert graag naar Bruce Springsteen en Billie Holiday, maar ook een nummer als Gettin’ over you van David Guetta, wat haar kinderen erg leuk vinden, kan ze waarderen. Haar favoriete tv-programma’s zijn onder andere ‘Lewis’, ‘De wereld draait door’, ‘De slimste mens ter wereld’ op Canvas en ‘Michel Roux’s Service’ op de BBC. Daarnaast vindt ze het heerlijk om samen op de bank met man en kinderen naar ‘Glee’ te kijken. Haar lievelingsfilms zijn ‘The usual suspects’, ‘Tous les matins du monde’ en last but not least ‘Pan’s labyrinth’. Op haar nachtkastje ligt momenteel ‘The imperfectionists’ van Tom Rachman, andere boeken die indruk hebben gemaakt zijn ‘A prayer for Owen Meany’ van John Irving en Salman Rushdie’s ‘Midnight’s children’.
‘Welke blogger zou jij kiezen als je deze serie maakte?’ De naam Hippocampi valt, omdat ze hem erg genuanceerd vindt, een verademing op het blog. Inmiddels is het veel later geworden dan we dachten en ze belt haar man op om haar te komen halen. Kort daarna loopt hij, sympathiek gezicht, in gezelschap van zoonlief met krullen en onweerstaanbare glimlach De Zalm binnen. Ook aan hem vraag ik wat hij het allerleukste vindt aan z’n partner. ‘Hiraeth is iemand met een open en ongespeelde intensiteit. Haar spreken gaat ergens over, ze staat voor wat ze voelt en denkt. Ze is de corazon in mijn bestaan.’ Nadat we samen nog iets gedronken hebben, nemen we afscheid. Met de ontmoeting en het verhaal nog vers in m’n hoofd slenter ik over de inmiddels in halfschemer gedompelde grachten terug naar het station. Onderweg koop ik nog gauw een paar strassbellen bij De Oorbel, alleen al de naam lokte me naar binnen.
Marjelle
Hiraeth verlangen om weer thuis te komen
|
Hiraeth |
'Beelden van...' 