Beeld van een tweep (2) – Op de Spaanse toer met @kamasys / Interview with @kamasys

In de verte zie ik een trein staan, ik trek nog snel even een sprint. ‘Gaat deze naar Amsterdam Amstel?’ vraag ik enigszins buiten adem. Gelukkig, ik ben in de goede trein gesprongen. Om half vier heb ik met @kamasys in de Pijp afgesproken, als ook lijn 12 straks meewerkt dan red ik dat nog wel. Wanneer ik anderhalf uur later het terras van Kofi-T op loop zie ik hem al zitten, ik herken hem van z’n avatar. Vriendelijke glimlach, onderzoekende blik, ik trek een stoel bij in de zon. Nadat de thee gearriveerd is, geef ik hem een in Psychologie-papier verpakt cadeau, ‘omdat je me vaker geholpen hebt met computervragen en Spaans’, leg ik uit als ik zijn verbaasde ogen zie. Hij vertelt dat ze in Spanje cadeaus nooit uitpakken waar de gever bij is, dat voorkomt pijnlijke momenten en clichématige reacties in de trant van ‘dat had je écht niet moeten doen!’ ‘Daar kan ik me iets bij voorstellen’, beaam ik.

Het cadeau blijft onuitgepakt en ik haal pen en papier tevoorschijn. Sinds een jaar of twee zit hij op Twitter, een aantal mensen volgt hij intensiever, zoals @timatweets en @Stefan_Louwers, de laatste heeft hij ook ontmoet. Al snel komt politiek ter sprake, hij is links-liberaal en stemt altijd met frisse tegenzin. Bij de volgende verkiezingen overweegt hij voor @MarietjeD66 te kiezen. Zijn tweeps bevinden zich links en rechts van het politieke spectrum, @wltrrr bijvoorbeeld of @jortkelder die zichzelf een anarcho-liberaal noemt, een typering die hem ook aanspreekt. @yoanisanchez volgt hij op de voet, een bijzondere vrouw, vanuit Cuba twittert ze zonder internetverbinding tegen de dictatoriale verdrukking in. Het gesprek komt op Wilders en Fortuyn, de een vindt hij vreselijk terwijl hij om de ander nog wel kon lachen, een echte relnicht volgens hem. ‘Iemand die netjes oppositie voert moet je netjes behandelen, een etterbuil moet je als een etterbuil behandelen, ik zou het wel weten’, zegt hij vol overtuiging, ‘ik ga de confrontatie aan als het moet.’

Hij vertelt over een junk vroeger in de Pijp die hij regelmatig aansprak op z’n daden, ‘ik was dat junkengedrag zo zat.’ Inmiddels woont hij aan de zuidkant, deel van Berlage’s Plan Zuid, een rustiger gedeelte, hij houdt van de variëteit, de vriendelijke relaxte sfeer. In het dagelijkse leven is hij docent Spaans, www.spaansleren.nl, op fiets of motor rijdt hij naar zijn cliënten toe en geeft ze thuis privéles, een van z’n klanten was Maurice de Hond, die hij een jaar lang les heeft gegeven. Daarnaast is hij webontwikkelaar. Ik herinner me behalve een aantal Snoek-tweets ook diverse motortweets en vraag hem welke motor hij heeft. ‘Een Voxan, vroeger ging ik met een Moto Guzzi op vakantie naar Spanje’, hij voegt eraan toe, ‘nu niet meer, ik heb inmiddels vrouw en kind, hij is pas zes, te jong om achterop te gaan.’ ‘Hoe heb je haar ontmoet?’ informeer ik. ‘In een Spaans café in Amsterdam zag ik haar en dacht meteen “daar ga ik even bij zitten”, het was liefde op het eerste gezicht voor mij.’

Ze hadden een aantal overeenkomsten, niet alleen studeerde zij toentertijd Spaans, ook was ze kind aan huis aan de Costa Brava, een regio waar hij vaak kwam. ‘Ze danst heel goed, de eerste avond besloten we al samen een tangocursus te gaan doen, maar ik kreeg pas veel later een beetje gevoel ervoor.’ Hij vertelt ook over zijn interesse voor mechanische techniek, het leuke van dingen uit elkaar halen als er iets kapot is en ze vervolgens weer in elkaar zetten, en over zijn hobby fotograferen. ‘Als schooljongen droomde ik altijd van een Leica en nu heb ik er een.’ Hij fotografeert wat hij leuk vindt en dat is vaak op straat. Ik bewonder zijn toestel en laat hem vervolgens mijn houtje-touwtjecamera zien waar ik overigens nog steeds blij mee ben.

Ook de Spaanse crisis komt aan bod. Hij legt uit dat die iets minder hevig is in Catalonië dan in andere delen van Spanje omdat het noordoosten altijd erg welvarend was, een soort van ‘Zwitserland aan de Middellandse zee’, al is de situatie er nu een stuk minder zorgeloos. ‘Zou je er ooit zelf willen wonen?’ vraag ik. ‘Wel aan gedacht, maar nu is niet het moment en er moet ook behoefte zijn aan je werk.’ De naam van don Quijote valt als ik hem vraag naar een treffende Spaanse quote. ‘Dit citaat had ik op het geboortekaartje van m’n zoon gezet: “Sábete, Sancho, que no es un hombre más que otro, si no hace más que otro”.’ De tijd is omgevlogen, het is inmiddels half zes, hij moet z’n zoon ophalen en ik ga nog even naar het Sarphatipark voor foto’s. Met een ‘wie weet tot een volgende keer’ nemen we lachend afscheid.
Marjelle

@kamasys draait La Estrella van Vicente Amigo & Estrella Morente

‘Interview with @kamasys’ (English version)

I see a train standing in the distance and start running towards it. ‘Is this one going to Amsterdam Amstel?’ I ask somewhat out of breath. Thank god, I’ve jumped into the right train. At half past three I have an appointment with @kamasys in de Pijp, if the journey with line 12 goes as smoothly I will be on time. One hour and a half later I walk up the terrace of Kofi-T and find him already seated at a table, I recognize his face from his avatar. Friendly smile, searching eyes, I pull out a chair in the sun. After my tea has arrived I give him a present, ‘because you’ve helped me on several occasions with computer problems and Spanish’, I explain when I see the surprised look on his face. He tells me that people in Spain never unwrap their gift in front of the one that gives it to them, it prevents painful moments and cliché reactions like ‘well, you réally shouldn’t have done that!’ ‘Yes, I can imagine’, I say.

The present remains wrapped up and I take out a pen and notebook. He’s been active on Twitter for almost two years now and follows some people more intensive then others, for instance @timatweets, and @Stefan_Louwers, the latter he also has met. Soon politics come up, he is a left liberal and always votes with a touch of fresh antipathy. In September when the next elections are held he considers voting for @MarietjeD66. His tweeps are both on the left and right side of the political spectrum, like @wltrrr or @jortkelder who calls himself an anarcho-liberal, a typification that also appeals to him. @yoanisanchez is a special lady, he follows her closely, she twitters from Cuba without an internet connection in spite of all dictatorial oppression. The conversation turns to Wilders and Fortuyn, he loathes the first and the other one made him laugh, a real drama queen according to him.

‘Someone who opposes the government in a decent way has to be treated decently, someone who is an asshole has to be treated like an asshole, I would know what to do’, he says with conviction, ’I’ll face confrontation if I have to.’ He talks about the junk that used to wander about in de Pijp and whom he regularly confronted with his behaviour, ‘I was so fed up with his junkie ways.’ Now he lives on the south side, part of Berlage’s Plan Zuid, a more quiet area, he likes the variety, the friendly and relaxed atmosphere. In daily life he teaches Spanish, www.spaansleren.nl, he rides his bicycle or motorbike to his clients and gives them private lessons at home, one of his customers was Maurice de Hond whom he taught for more than a year. He’s also a web developer. Apart from his Snoek tweets I remember a few motorbike tweets and ask him what kind of motorbike he has. ‘A Voxan, in the early days I went on holiday to Spain on a Moto Guzzi’, and adds, ‘but not anymore, I now have a wife and kid, he’s only six, too young to ride on the pillion.’

‘How did you meet her?’ I ask. ‘I saw her in a Spanish pub in Amsterdam and immediatley thought “I’m going to talk to her”, it was love at first sight for me.’ They had a lot of  things in common, not only did she study Spanish at the time, she also often visited the Costa Brava, a region he knew well. ‘She’s a very good dancer, the first night we decided to take a tango course together, but it took a long time before I got the knack of it.’ He also talks about his interest in mechanical devices, the fun of dismantling things or putting them together when they’re broken, and about photography, another hobby of his. ‘When I was a boy I always dreamed of a Leica and now I have one.’ He takes pictures of the things he likes, mostly on the street. I admire his camera and show him my somewhat shabby one with which I’m still quite happy.

The economical crisis in Spain also comes up. He explains that it’s less severe in Catalonia than in other parts of Spain because the north east always was more prosperous, although the situation now is not so carefree. ‘Did you ever consider living there?’ I ask. ‘I’ve thought about it, but now is not the right moment and there has to be a need for your skills.’ The name of don Quijote pops up when I ask him if he knows a striking Spanish quote. ‘I put this one on the birth notification of my son: “Sábete, Sancho, que no es un hombre más que otro, si no hace más que otro”.’ Time flies, it’s already half past five, he has to fetch his son and I’m going to Sarphatipark to take some photos. ‘Maybe till next time’, we say and part with a smile.
Marjelle

@kamasys plays La Estrella Vicente Amigo & Estrella Morente

Beeld van een tweep (1) – Slangen bezweren met @LoAnna_66

Na een gesprek met de woningbouwconsulente waarbij ik gelukkig stoom kan afblazen pak ik m’n spullen bij elkaar.  Om 14.46 uur vertrekt de trein vanaf Rotterdam CS naar Vlaardingen Centrum waar ik heb afgesproken met m’n eerste tweep. In de verte zie ik @LoAnna_66 al staan, net als ik niet zo groot, en zoals ze in haar PB schreef, gekleed in paars en zwart. We besluiten ondanks het miezerige weer via de haven naar het centrum te lopen. Een tijd geleden dat ik er was, de laatste keer met een kennis op het Zomerterras. Druk pratend slenteren we door de stad en strijken neer bij Ka & de Bolle. Het voelt best vertrouwd, al hebben we elkaar nooit eerder ontmoet en beperkte ons contact zich tot dusver tot wat heen en weer getweet.

Sinds drie jaar twittert ze, toen ze van haar nichtje hoorde dat de Backstreet Boys, een van haar favoriete bands, hun laatste nieuwtjes tweetten ging ze overstag. Het bevalt haar wel, ‘vroeger belde je elkaar op en nu kan je gewoon in woord en beeld dingen kwijt.’ Ik ben benieuwd naar haar werk, hobbies en relatie. Ze is al negen jaar samen met D. waarvan zeven samenwonend, hij werkt op een booreiland en is meestal twee weken weg en dan weer twee weken thuis. Ze vindt het prima zo. ‘Waar viel je op toen je hem voor het eerst zag’, vraag ik. ‘Zijn ogen, de hele uitstraling, hij was stoer gekleed, maar had ook iets schattigs.’ Ze vervolgt ‘en zijn humor, je kunt zoveel lol hebben met die gozer. Hij is ook straight to the point, meer weloverwogen, ik ben juist een flapuit.’

Het gesprek komt op de dieren die ze samen hebben, D. wilde altijd al graag reptielen, bij haar is dat later gekomen. Toen ze haar eerste rattenslang bij Anaconda zag was ze meteen verkocht. Daarna zijn er ook nog koningspythons, steppevaranen, boa constrictors en luipaardgekko’s bijgekomen. De hele beestenbende staat in de huiskamer in verschillende terrariums. ‘Wat trekt je aan in reptielen?’ Ze denkt even na, ‘hoe ze eruitzien, je kan er lekker mee kroelen, hun huid is fluweelzacht. Af en toe ga ik ook ’s avonds met een slang op de bank liggen.’ ‘Vinden ze dat eigenlijk leuk’, informeer ik nieuwsgierig. ‘Meestal wel en anders laten ze het merken, dan hangen ze in je vingers.’ Behalve slangachtigen hebben ze ook nog twee katten en Nero, een Mastino Napolitano, hij komt regelmatig in tweets voorbij.

‘Het is een lieverd, je kunt er alles mee doen, hij is niet boos te krijgen.’ Ze weet dat ik bang ben voor grote honden dus heeft ze hem vanmiddag thuisgelaten. ‘Als ik krap zit met geld, dan koop ik trouwens eerder voer voor m’n beesten dan voer voor mezelf.’ Dat doet me denken aan inkomen en politieke voorkeur, ‘op welke partij stem je’, vraag ik. ‘Ik ben lid van de SP, ben nog een tijd actief geweest en heb in het bestuur gezeten van ROOD, de jongerenorganisatie, maar toen kwam het leven tussendoor en ben ik andere dingen gaan doen.’ ‘Waarom SP?’ ‘Eerlijk delen, goed kijken waaraan de subsidies met name in de zorg worden gegeven.’ Ik herinner me dat ze sinds een aantal maanden een nieuwe baan heeft in de thuiszorg.

‘Wat heb je daarvoor gedaan?’ Ze vertelt dat ze eerst in Schiedam de opleiding Verzorgende IG heeft gevolgd en later nog een aantal jaar op de Verpleegkundige opleiding heeft gezeten. Vervolgens heeft ze zeven jaar als groepsbegeleidster in een verpleeghuis gewerkt met mensen met somatische en psychiatrische klachten. ‘Dat heb ik met veel plezier gedaan’, vertelt ze, ‘maar het werd tijd voor iets nieuws en mijn huidige baan geeft meer uitdaging en bevalt me goed.’ Ze houdt van de afwisseling, elke cliënt heeft een eigen verhaal, een eigen aanpak. De tijd vliegt voorbij, opeens is het 17.00 uur, ze moet Nero nog uitlaten voordat om 18.00 uur haar dienst begint. We nemen afscheid, op de valreep bedank ik haar voor het lekkere pistoletje-kaas en loop op m’n gemak terug naar het station.
Marjelle

@LoAnna_66 draait For the good times van Johnny Cash

Beeld van een blogger (14) – Ik wil alleen maar zwemmen!

(14)
Tijdens m’n reis naar het Land van Maas en Waal passeert de trein een aantal slaperige stationnetjes, door het raam flitst een groene lappendeken met hier en daar plukjes koeien en paarden voorbij. Ik ben benieuwd hoe deze ontmoeting zal verlopen, voor het eerst ga ik naar een jarige blogger toe en zal ik ook haar familie en een paar vrienden ontmoeten. Als ik met weekendtas en laptop om m’n nek het station uitloop zie ik een vrouw staan bij de bushalte. We begroeten elkaar, het is inderdaad Suiker. Ik stap bij haar in de auto en we gaan op weg naar de camping waar ze al vaker over heeft geschreven. Binnen word ik verwelkomd door de hele familie, vier kinderen plus aanhang en ex-man, zelfs Koko, de grijze roodstaartpapegaai doet een duit in het zakje. Het is even een beetje onwennig tussen allemaal vreemden, maar iedereen is hartelijk en ik besluit het gewoon over me heen te laten komen. Leuk zo’n druk, hecht gezin, ik kijk er met enige verwondering en vertedering naar, ik kom zelf uit een heel ander nest.

Na een paar koppen thee brengt Suiker me naar het Bed & Breakfast waar ik die nacht zal slapen. Mooie, ruime kamer, ik pak m’n spullen uit en check nog even inkomende mail en tweets op m’n laptop. De camping ligt gelukkig vlakbij, op m’n gemak loop ik weer terug en let op of ik onderweg geen loslopende honden tegenkom. Inmiddels is het gezelschap uitgebreid en even later arriveert ook C., een goede vriend. Een opvallende man met lieve ogen waar ik al snel mee aan de praat raak over dierenwelzijn en biologische veeteelt.  Hij is momenteel bezig in Gambia met het opzetten van een landbouwproject. Hét moment ook om even in de schuur te gaan kijken waar ik samen met middelste zoon B. en vriend de witte en zwarte Suiker-kuikens bewonder die onder de warmtelamp ronddartelen.

Op de tafel staan allerlei lekkere hapjes uitgestald, ik besmeer een stokbroodje en praat ondertussen met dochter M. Ze vertelt over de précampingperiode toen ze nog in een rijtjeshuis in Doetinchem woonden, kijkt me lachend aan en zegt, ‘we zijn ook normaal geweest, hoor!’ Rond elven besluit het hele gezelschap naar een kroeg in de buurt te gaan, ik stap bij Suiker in de auto. Het valt me op dat er vooral mannen aanwezig zijn. Later verkassen we naar het café van Peer in een nabijgelegen dorpje. Ik moet glimlachen als ik naar mezelf kijk, het is midden in de nacht en vele glazen rode wijn later, ik bevind me in een kroeg ergens in the middle of nowhere en praat met inmiddels meer en minder onbekenden. Het is een van de meest memorabele ontmoetingen, bedenk ik. Rond half drie is oudste zoon B. zo aardig om me bij m’n B&B af te zetten. Als we stilletjes naar binnen lopen slaat de hond aan. Gelukkig is hij handiger met de sleutel dan ik, dankzij hem kom ik m’n kamer binnen.

De volgende dag neemt Suiker me mee naar naar een dorp in de buurt waar we verder praten op een winderig terras met uitzicht op het water. Ik voel me nogal brak na vannacht en zij gaat na de koffie meteen aan de Ibuprofen. Ze vertelt over de periode in Doetinchem toen ze geen werk had en op het idee kwam om een picknickservice op te zetten. ‘Leuk, mandjes voor twee personen naar het bos brengen’, ze zag het helemaal voor zich. Dat idee sloeg zo aan dat in no time haar huis bomvol spullen stond. Toen vervolgens de Warenwet zich met haar keuken ging bemoeien moest ze op zoek naar een bedrijfsmodel. Helaas waren die onbetaalbaar wat het einde betekende van haar cateringavontuur, maar wel het begin was van een nieuw. Al surfend was ze op Internet een restaurant tegengekomen wat zij en haar toenmalige man wilden overnemen. Ook de kinderen zagen het wel zitten, dus er leek geen wolkje aan de lucht.

Helaas duurde de restaurantperiode maar kort, met stookkosten die de pan uitvlogen en tegenvallende inkomsten werd na anderhalf jaar het faillissement uitgesproken. Toch heeft ze er geen spijt van, ze hebben ook mooie dingen meegemaakt. Vervolgens brak er een heel zware tijd aan, geen woonruimte, geen geld, het gezin viel uit elkaar, haar dochter en middelste zoon gingen het huis uit en na dertien jaar kwam er ook een einde aan haar tweede huwelijk. Wat heb je in die periode als het meest moeilijke ervaren, vraag ik haar. Ze vertelt dat ze het emotioneel heel zwaar heeft gehad met alles en er spijt van heeft dat ze haar kinderen zo hard heeft laten werken toen. Vorig jaar zat ze er helemaal doorheen, maar werd toch al vrij snel na het faillissement parttime gastvrouw in een buurthuis, daarna heeft ze nog diverse baantjes gehad.

Momenteel werkt ze elke vrijdag als kok in een restaurant. Ze moet nog steeds verplicht solliciteren op banen van veertig uur, al wil ze dat liever niet in verband met D., de jongste van acht, die ook veel aandacht nodig heeft. Recent heeft ze gereageerd op de vacature van redacteur-kok bij een kookmagazine, een baan die haar op het lijf geschreven is. Helaas ging uiteindelijk toch de voorkeur naar een andere kandidaat. Gelukkig heeft ze een schappelijke curator schuldsanering die wel enig begrip voor haar situatie heeft. Ze legt uit dat ze kort geleden zelfs een noodbrief aan de kerk heeft gestuurd omdat ze de 700,00 € die nodig was om de caravan brandveilig te maken niet kon betalen en anders afgesloten zou worden van water en licht. In dit geval bood de kerk een helpende hand.

‘Wat vind je het vervelendste en het leukste van op de camping wonen?’ Ze denkt even na, ‘het vervelendste is de onzekerheid, de eisen van het bestemmingsplan worden steeds meer aangetrokken en het is de vraag of je op den duur hier permanent mag blijven wonen’. Ze vervolgt, ‘het leukste is de vrijheid, net een beetje of je buiten de maatschappij zit en voor de jongste is het ook heerlijk!’ ‘Je hebt leuke kinderen’, zeg ik tegen haar. Ze glimlacht instemmend. ‘Kun je bij alle vier een korte quote geven, wat komt er als eerste in je op als je aan ze denkt?’ Ze begint bij die van acht, ‘het is echt een heel lief jongetje!’ en vervolgt met die van negentien, ‘hij is creatief en gevoelig’. Over die van eenentwintig zegt ze, ‘hij is een avonturier in alle opzichten’. Ten slotte komt die van drieëntwintig aan bod, ‘zij is mij in het kwadraat!’

Haar favoriete film is ‘One Flew over the Cuckoo’s Nest’, net als ik heeft ze die vaak gezien.  Op boekengebied noemt ze Stephen King, ze heeft alles van hem. ‘Beekman en Beekman’ van Toon Kortooms heeft ook indruk gemaakt en verder leest ze graag Jan Wolkers, J.M.A. Biesheuvel en Renate Dorrestein. Tv kijkt ze erg weinig, al maakt ze een uitzondering voor ‘Eastenders’, een soap die door de BBC uitgezonden wordt. Ze houdt van veel verschillende muzieksoorten, afhankelijk van haar bui draait ze de ene keer Bon Jovi, de andere keer Jim Reeves of Simon & Garfunkel. Als het gesprek op sporten komt zucht ze hartgrondig, ze houdt er helemaal niet van en heeft dan ook geen conditie. Ze vertelt me over die keer dat ze hijgend een heuvel op probeerde te komen en een kwartier later nog steeds buiten adem was. Op de vraag ‘wie zou jij kiezen als je deze serie deed?’ antwoordt ze Appelvrouw.
Marjelle

Suiker draait: Adele

*Ik wil alleen maar zwemmen Spinvis

Kijkje achter de schermen bij ‘Beeld van een blogger’

Aan het begin van De reünie vertelt Rob Kamphues een aantal bijzonderheden over de klasgenoten die elkaar nu zoveel jaar later weer in de schoolbanken terugzien. Wie is er uiteindelijk miljonair geworden? of Een van jullie heeft een aantal jaar in de gevangenis gezeten. Aan het eind van het programma zijn alle vragen beantwoord, maar dat doe ik hier niet. Na 13 bloggers in beeld volgt nu een overzicht van blog(w)aardigheden, om welke persoon het gaat laat ik in het midden, slechts een tip van de blogsluier wordt opgelicht.

• Eén blogger* praatte nog sneller dan ik.
• Voor publicatie stuur ik iedereen het blog ter lezing, één blogger ging daarbij wel bijzonder eigengereid te werk, hij stuurde het stuk in gewijzigde vorm terug met een andere titel erboven.
• Er was ook een blogger die er uitsprong wat betreft interesse in mij, hij stelde vragen over míjn leven.
• Een van de aardigste bloggers communiceerde op zo’n andere manier dat het voor mij soms bijna niet te volgen was, dat blog schrijven heeft me dan ook echt bloed, zweet & tranen gekost.
• Een andere blogger viel op door het aantal katten.
• 12 van de 13 bloggers hebben me getrakteerd, dat varieerde van een paar drankjes tot complete maaltijden.
• Eén blogger deed me een beetje aan mezelf denken qua speelsheid, enthousiasme en felheid.
• Er was er ook eentje bij die totaal anders was dan de schrijfstijl deed vermoeden, een verschil van dag en nacht.
• Op één plaats werd zoveel gerookt dat ik het ter plekke benauwd kreeg.
• 1 van de 13 bloggers bood me zelfs een bed aan, waar ik later ook dankbaar gebruik van heb gemaakt.
• Bij één blogger kwam ik in zo’n andere wereld terecht dat ik even moest acclimatiseren.
• Weer een andere blogger had besloten dat onze middagafspraak een avondvervolg zou krijgen en had al een tafel gereserveerd, hij was alleen vergeten mij te vragen of ik dat ook wilde.
Marjelle

A sunday smile Beirut

*Met ‘blogger’ wordt steeds M/V bedoeld

Beeld van een blogger (13) – Vrouw van weinig woorden?

(13)
Deze keer brengt m’n afspraak me weer in mijn geboortestad Den Haag. Voor de deur van Dudok zie ik een fiets met rode bloemetjes staan, ze is er al. Ik loop de brasserie binnen en kijk nieuwsgierig om me heen, de Rotterdamse variant ken ik wel, maar de Haagse is nieuw. Een grote ruimte, niet ongezellig, het is er rustig deze dinsdagavond. Ik probeer een glimp van Beeldsprekers op te vangen, op dat moment komt een slanke vrouw met koperkleurig haar glimlachend op me af. Als ik haar een hand geef vallen me de zachtroze gebreide vingerloze handschoentjes op.

Nadat we een tafeltje aan de muur hebben gekozen, vertelt ze hoe ze met bloggen begonnen is. Eerst schreef ze op het subdomein van haar vriendin in Spanje, waar ze nog steeds een handgeschreven correspondentie mee voert. Dat heeft de aanzet gegeven tot het Beeldsprekersblog bij de Volkskrant, zij plaatste een foto en een vriendin zorgde voor de tekst. Na een tijd is ze solo verder gegaan met louter foto’s. Momenteel blogt ze onder dezelfde naam op WordPress, doordeweeks alleen, op zaterdag samen met Moleskine. Zij maakt een foto waarna hij er een tekst bij schrijft, niet alleen leuk om te doen, het werkt bovendien inspirerend.

Inmiddels heeft ze na de basisopleiding ook de deeltijd vakopleiding Fotografie aan de Fotovakschool in Rotterdam afgerond. Ze weet nog niet of ze in november doorgaat met de specialisatie landschap- en architectuurfotografie. Dat besluit valt na de zomer als zij en haar vriend terug zijn van een zonnige zeilvakantie op hun pas gekochte zeilschip wat nu nog in Turkije ligt. ‘Hoe lang kennen jullie elkaar?’ informeer ik. ‘Al vanaf m’n elfde, hij was een studievriend van m’n oudste broer en we kwamen elkaar elk jaar op de barbecue van m’n broer tegen’. Bij een van die ontmoetingen, nu tien jaar geleden, sloeg de vonk over.

‘Wat vind je het leukste aan hem?’ vraag ik. ‘Hij is heel attent’, ze noemt als voorbeeld die winterse keer dat zij vroeg op moest en hij net iets eerder wakker was en zei ‘blijf nog even liggen, dan zet ik de kachel voor je aan’. Als ik over haar schooltijd begin, vertelt ze over de hartspierontsteking die ze op haar elfde kreeg, iets wat vijf jaar lang veel impact heeft gehad. ‘Je hebt nooit gepuberd’, zei haar moeder later. ‘Ik heb toen besloten om niet dood te gaan’, zegt ze, ‘en heb sindsdien een beetje het gevoel dat ik leef in geleende tijd, alles wat nog komt is meegenomen’. Inmiddels is ze 100% beter verklaard, kort geleden kreeg ze van de cardioloog te horen dat ze voor het eerst in vijfentwintig jaar niet meer terug hoefde te komen voor controle.

Op het vwo koos ze voor een B-pakket – ‘ik heb geen wiskundeknobbel maar een talendeuk’ – daar ontstond wel haar liefde voor Engels dankzij een bijzondere lerares. Het is dan ook geen toeval dat haar lievelingsboeken ‘Winter’s Tale’ van Mark Helprin en ‘The Shipping News’ van Annie Proulx van Engelstalige auteurs zijn. Na de heao heeft ze een deeltijd rechtenstudie gevolgd bij de LOI, vervolgens is ze de Beroepsopleiding Bedrijfsjuristen gaan doen. ‘Ik vind het leuk om te blijven studeren’, licht ze toe. Na een aantal mooie jaren onder andere bij het Cirque du Soleil waar ze te maken had met contractafhandeling werkt ze nu vier dagen per week als bedrijfsjuriste bij een klein internationaal bedrijf in Leiden waar de voertaal Engels is.

Naast werk, studie en lief maakt ze ook nog tijd voor een aantal andere hobby’s behalve fotograferen met haar zakformaatcamera en Olympus-spiegelreflex. Twee keer per week gaat ze op en neer naar ’t Gooi om met haar verzorgpaard te draven en drie keer per week loopt ze zelf hard. ‘Het is een soort van verslaving’, geeft ze toe. Ook al is ze dol op paarden, toch at ze vroeger wel paardenvlees. Verder houdt ze erg van lekker eten, haar favoriete gerecht is noedelsoep met kokosmelk*. Ook aan haar stel ik de vraag ‘welke blogger zou jij kiezen als je deze serie deed?’ Na een korte denkpauze antwoordt ze ‘100_woorden’.

Films die indruk op haar hebben gemaakt zijn ‘The Piano’ en ‘Das Leben der Anderen’. Net als ik is ze een fan van de Engelse detectiveserie ‘Inspector Morse’, maar ook ‘Silent Witness’ en ‘Dalziel & Pascoe’ kunnen haar bekoren. ‘Midsomer Murders’ spreekt haar vooral aan vanwege de combinatie ‘zoetsappig met gemene streken’. Actualiteitenprogramma’s worden vaak te laat op de avond uitgezonden, maar ’s ochtends bij het ontbijt kijkt ze altijd wel het journaal. Op muziekgebied zijn het alleen vrouwennamen die in eerste instantie naar boven komen, Alanis Morissette, Adele, Sheryl Crow, Björk, Billie Holiday en Shirley Bassey passeren de revue. Simple Minds is de laatste band die ze live gezien heeft een aantal jaren geleden in 013.

Ten slotte komt het gesprek op politiek, ze noemt zichzelf een zwevende kiezer, de laatste keer heeft ze op de Partij voor de Dieren gestemd. ‘Stemmen is een recht, maar het zou een plicht moeten zijn’, vindt ze. Als ik vraag welke politicus haar in negatieve zin is opgevallen, valt onmiddellijk de naam van Wilders. Verder maakt ze zich druk over de aanschaf van kerncentrales. ‘Bizar dat we net een kernramp hebben in Fukushima en er in Nederland nu nog steeds een discussie is over wel of geen nieuwe kerncentrales terwijl er niet eens een oplossing is voor kernafval’. Ook zaken als het uitsterven van diersoorten zoals de blauwvintonijn gaan haar aan het hart. Inmiddels is het laat geworden, ze loopt met me mee naar het station waar ik nog gauw even een paar boodschappen haal bij de AH to go.
Marjelle

Beeldsprekers draait: Boudewijn de Groot

* Noedelsoep met kokosmelk
Benodigdheden
– ui
– scharrelkipfilet in reepjes (of tofoe of Quorn)
– zak gesneden Thaise groente
– eiernoedels
– blik kokosmelk
– kruidenbouillonblokje
– gemberpoeder
– ketjap
– sambal
– olijfolie

• Fruit de gesneden ui in olijfolie tot de stukjes ui glazig zijn, doe de kip erbij, voeg een flinke scheut ketjap toe en bak tot de kip gaar is;
• voeg nu de groente toe en roerbak even.
• giet dan het blik kokosmelk erbij;
• voeg het kruidenbouillonblokje toe;
• laat het geheel kort koken;
• voeg noedels en water toe zodat het een soep blijft;
• breng het gerecht vervolgens op smaak met sambal en gemberpoeder (de noedels moeten gaar zijn en de groente moet een bite houden).
  Eet smakelijk!

Beeld van een blogger (12) – Man met een mening!

(12)
De reis naar Schiphol verloopt voorspoedig, om 13:15 uur kom ik aan op het perron, ruim op tijd voor mijn afspraak met m’n twaalfde blogger. Ik besluit nog even snel naar het panoramaterras te gaan om een paar foto’s te maken. Het is een prachtige zonnige dag en ik geniet als ik even later uitkijk over de wereld die Schiphol is. Het is alleen een stuk verder dan ik gedacht had, dus ik haast me terug naar de roodwitte kubus waar we hebben afgesproken. Op het bankje ernaast zie ik een bekend gezicht, Meneer Opinie kijkt vermoeid voor zich uit, hij is net geland uit Panama. We begroeten elkaar hartelijk en beginnen meteen druk te praten, hij bijna nog sneller dan ik. In de verte doet zijn stem denken aan die van Herman van Veen.

Vlakbij bevindt zich een Délifrance Plaza met buitenterras, bij een kop koffie en een tonic & thee zetten we onze kennismaking voort. Hij komt nog vrij energiek over na een vlucht van ruim tien uur. Sympathieke man met gevoel voor humor en to the point, daar hou ik van, niet van mensen die overdreven aardig doen en het uiteindelijk niet zijn. IJverig begin ik aantekeningen te maken terwijl het oorverdovende geschraap van zinken stoelen op het drukke terras me regelmatig afleidt en de zon brandt op m’n gezicht. Hij heeft biologie gestudeerd aan Hogeschool Wageningen, vertelt hij, daar heeft hij ook mevrouw Opinie ontmoet die dezelfde studie volgde. In 1991 is hij samen met haar vertrokken uit Nederland om in Zimbabwe onderzoek te doen naar het gedrag van de tseetseevlieg.

Hij praat enthousiast over die tijd, ze woonden in Harare in een huis met zwembad. De meeste mensen spraken er Engels, ook de voorzieningen waren goed, het was een soort van ‘Afrika voor beginners’. Zijn vrouw werkte ondertussen als vrijwilligster bij duurzame landbouwprojecten. De afspraak was dat de keer erna de rollen omgedraaid zouden worden, dan zou  Meneer Mevrouw naar verre oorden volgen. Toen na drieëneenhalf jaar zijn promotieonderzoek in het het Mana Pools National Park was afgerond, kwam er helaas een eind aan deze ‘onderzoeker in het wild’-periode. Eenmaal in Nederland moest hij eerst nog een proefschrift schrijven, in diezelfde periode kreeg zijn vrouw een baan in Mozambique aangeboden.

Ruim een half jaar later reisde hij haar achterna, precies zoals indertijd was afgesproken. Hij kwam in een onbekende omgeving terecht waar zijn vrouw inmiddels al behoorlijk ingeburgerd was en besloot zo snel mogelijk Portugees te leren. Hun huis keek uit op de Indische Oceaan en ze gingen om met ‘een leuke club mensen’, een mix van buitenlanders en locals. Het was drie jaar na de burgeroorlog, de bevolking was straatarm, maar al snel verbeterde de levensstandaard, op een gegeven moment zag je zelfs omaatjes in een ‘I’m too sexy for my shirt’-hemd rondlopen. Hij werkte er als freelancer voor GTZ en niet-gouvernementele organisaties zoals Vetaid. Hun droom was een eco-hotel te beginnen in de ongerepte Mozambikaanse natuur, maar door corruptie en tegenwerking resulteerde dit uiteindelijk in een nachtmerrie en besloten ze voor Panama te kiezen.

Wat is het meest opvallende van dit land, vraag ik hem. Panamezen zijn een ondernemend volk, vertelt hij, en over het algemeen ook veel beter opgeleid, het landschap is mooi, zo’n beetje ‘de tropische versie van Nederland in de jaren 50’. Hij gaat verder, ‘er is kleinschalige landbouw en er zijn prachtige stranden’. ‘Jammer dat het zo ver weg is’, zeg ik, ‘ik krijg zin om ernaar toe te gaan’.  In 2006 zijn ze op een herbebossingsvisum binnengekomen, de beginperiode hebben ze in Panama Stad gebivakkeerd. Later toen ze hun droomplek in Palmilla hadden gevonden, een piepklein dorpje met slechts zeventien huizen, zijn ze daar neergestreken. Hier staat hun hotel, het lieflijke Heliconia vernoemd naar een tropische bloem, omzoomd door acht hectare grond. Eén van de eerste dingen die ze gedaan hebben was bomen planten, lokale houtsoorten zoals mahonie, ebbenhout, Spaanse ceder, soorten die veel vogels aantrekken. Zijn lievelingsvogel is de langsnavelsterkeelkolibrie.

Niet alleen heersen er tropische temperaturen en is het strand slechts 1500 m ervandaan, ook paarden, zeeschildpadden en dolfijnen bevinden zich in de nabije omgeving. Op 50 km ligt het prachtige natuurpark Cerro Hoya. In datzelfde jaar hebben ze Tanager Tourism opgericht. Eind 2007 werd hij toen gevraagd door de GFA Consulting Group om twee jaar in Angola te komen werken als ‘technical expert’. Aangezien het hotel nog in de steigers stond, er geld nodig was en hij het een uitdagende baan vond is hij op dat aanbod ingegaan. In de praktijk betekende dit wel dat hij mevrouw Opinie in die hele periode maar twaalf weken heeft gezien en dat was zwaar. Begin 2010 opende het hotel uiteindelijk zijn deuren. Mevrouw Opinie is degene die meestal voor de gasten kookt, een populair Indiaas gerecht is yoghurtrijst*. Ze eten ook Hollandse pot, hij is dol op rode kool met hachee. Naast alle drukke werkzaamheden zijn ze beiden ook nog freelance consultants.

Het gesprek komt op muziek, hij houdt van jazz, maar ook van Nick Cave, Beck en Lou Reed. Ik vraag naar zijn favoriete films. ‘Kaos’, ‘Lolita’, ‘The Sheltering Sky’ en ‘Round Midnight’ zijn de eerste titels die in hem opkomen. Een tv hebben ze niet, via de Volkskrant-site en de lokale krant El País houdt hij zich op de hoogte van het nieuws. De boeken die het meeste indruk gemaakt hebben zijn ‘Het land van herkomst’ van Du Perron, ‘Reis naar het einde van de nacht’ van Céline en ‘Lolita’ van Nabokov. ‘Ik heb een voorkeur voor schoften’, licht hij  zijn keus toe, ‘die zijn veel interessanter dan heilige boontjes’. Als ik hem vervolgens vraag welke blogger hij zou kiezen als hij deze serie deed, antwoordt hij Doortje.

Inmiddels zijn we al een aantal uur aan het praten, maar over politiek hebben we het nog nauwelijks gehad. Ik informeer wie zijn favoriete en minst favoriete politicus is. Onmiddellijk valt de naam van Geert Wilders, ‘wat me het meest irriteert is de enorme hypocrisie van die man’. Ook Hero Brinkman wordt in één adem genoemd. Sowieso kan hij zich kwaad maken over politici die zichzelf en anderen wat wijsmaken. ‘Bijvoorbeeld iets “enhanced interrogation techniques” noemen, zeg toch gewoon dat je mensen martelt’. Ik knik instemmend, het zijn zaken waar ik me ook vaker over opwind. ‘Het is heel moeilijk om een politicus op een waarheid te betrappen’, voegt hij eraan toe. Een echte favoriet heeft hij niet, maar Jan Marijnissen vond hij het zeker niet slecht doen.

Verder kan hij zich ook druk maken over waarom er zo weinig geld aan de bestrijding van de malariamug besteed wordt terwijl er elk jaar één miljoen kinderen in Afrika sterven en alle technieken in huis zijn om malaria uit te roeien, alleen de politieke wil ontbreekt. ‘Degenen die toen verantwoordelijk waren voor het verbod op DDT en dat erdoor gedrukt hebben, zoals Rachel Carson en William Ruckelshaus, zouden voor een tribunaal moeten worden gesleept’, zegt hij fel en doet de titel eer aan. Ik wil nog even een paar laatste dingen weten en vraag of hij nog iets mist van Nederland. ‘Drop’, hij grinnikt. ‘Je komt ook minder in contact met cultuur, zoals theater en dans’, en vervolgt, ‘ik ben het wel ontwend na al die jaren en heb nu meer een thuisgevoel in Panama bij m’n vrouw en ons hotel’.

Wat vind je het leukste aan haar, informeer ik. ‘Dat ze onafhankelijk is op het eigenwijze af en intelligent. We wilden ook allebei geen kinderen en hadden dezelfde droom om in het buitenland te werken aan een betere wereld en niet zozeer werken voor een hoog salaris’. Via mail stel ik dezelfde vraag aan mevrouw Opinie. ‘Het leukste is denk ik het enthousiasme van hem en daarbij de enorme dedicatie waarmee hij zich vastbijt om iets vol te houden of uit te voeren. Ik geniet daarvan (zeker omdat ik zelf ook regelmatig het onderwerp ben van die dedicatie ; )). Ik denk dat we samen veel dingen aankunnen waar de meeste mensen niet eens aan durven te beginnen. Samen sterk, en we hoeven dus ook niet achterom te kijken naar hadden we dit of dat maar gedaan… Kees houdt van mij en ik van hem en dat is geweldig leuk’.  Heb je nu nog dromen, vraag ik hem ten slotte. ‘Ja’, zegt hij, ‘ons babybos moet groeien tot er uiteindelijk ara’s en apen in kunnen leven!’
Marjelle

Meneer Opinie draait: Gare du Nord

* Yoghurtrijst (Masuru anna) op Opiniaanse wijze
(Uit: ‘A taste of India’, Madhur Jaffrey)
Voor 2-3 personen

• 100 gr witte rijst wassen en daarna 25 min. in water laten weken;
• ondertussen 250 ml yoghurt en ½ tl zout samenkloppen;
• 2,5 cm verse gember schillen en fijnsnijden, vervolgens 2 groene hete pepertjes (of 2 tl groene chilisaus gebruiken) en 1 tl verse koriander fijnsnijden;
• roer dit door de geklopte yoghurt;
• water koken,  als het aan de kook is gebracht de geweekte rijst toevoegen en 15 min. stevig laten doorkoken;
• daarna afgieten en mengen met de geklopte yoghurt en de ingrediënten;
• in een pan 1 el olie verhitten (geen olijfolie) op middelmatig vuur [we koken op gas] en dan 1 tl mosterdzaad toevoegen [wij hebben alleen de gele variant];
• als de zaadjes beginnen te poppen, voeg je 2 tl gespleten rode linzen (dahl) toe, fruit die ca. 1 min.;
• doe er curryblaadjes bij (geen laurierblaadjes!) en na 1 min. droge rode chilipepers (of 1 tl cayennepeper);
• even al roerend bakken, daarna alles over de yoghurtrijst gieten en kort roeren (tot de curryblaadjes stuk knisperen);
• serveren op kamertemperatuur, erg lekker bij verse tonijn met tamarindesaus.
  Eet smakelijk!

Beeld van een blogger (9) – Met Henk op het Binnenhofplein

Eerder verschenen in deze serie:
Beeld van een blogger (1) – Kuzz voor Guzz
Beeld van een blogger (2) – Gewoon gelul, Trektocht!
Beeld van een blogger (3) – Back to where I once belonged met Annelies!
Beeld van een blogger (4) – Op z’n Rotterdams met Marius!
Beeld van een blogger (5) – So what, man!
Beeld van een blogger (6) – He blew me away!
Beeld van een blogger (7) – Kiezels in m’n schoenen
Beeld van een blogger (8) – Tweestemmig met Geroma!

(9)
Als het de dag voor mijn afspraak met Henk opeens in m’n schouder schiet, sta ik op het punt om af te bellen. Na een aantal uren slaap en een pijnstiller besluit ik toch de gok te wagen en naar Den Haag af te reizen. Vergeleken met de 2½ uur reistijd vorige keer naar Maastricht zijn 24 treinminuten een peulenschil. Op het perron kijkt een vriendelijke man met grijs haar en dito baardje me vragend aan, ik herken hem van de foto en glimlach bevestigend. In het druilerige weer lopen we even later langs bouwputten en zandhopen door naar Het Plein waar ik nog even gauw een paar foto’s maak voordat we De Haagsche Kluis binnenstappen. Het is er lekker warm en rustig, we hebben de zaak bijna voor ons alleen. Onderweg heeft hij me al iets verteld over z’n twee dochters van 38 en 35 die heel belangrijk voor hem zijn, hij praat vol liefde over ze.

Bij een espresso en een kop thee passeren de kleinkinderen de revue, hij laat me trots een aantal foto’s zien en vertelt over die zware periode in 2007 toen zijn eerste kleinkind te vroeg geboren werd, diezelfde nacht nog een hartstilstand kreeg en in het ziekenhuis moest worden opgenomen. Hij praat zacht en snel, ik heb moeite hem bij te houden op papier, maar wil niet steeds het gesprek onderbreken met vragen. Het verhaal springt van werk – een jaar nadat hij zijn diploma Brandwacht tweede klas behaalde begon hij als machine-operator bij de ANWB – naar de liefde. Als op z’n negentiende een eind komt aan zijn relatie en hij verteerd wordt door liefdesverdriet besluit hij naar Canada te emigreren. Zijn toenmalige chef die hij als een soort van tweede vader beschouwde, zei bij z’n vertrek ‘ik verwacht je binnenkort weer terug, neem dan wel een fles Canadian Club voor me mee’. Die woorden werden al snel bewaarheid, eenmaal in Calgary greep hij er net naast qua werk, ‘het was een kwestie van verpauperen of teruggaan’.

Een maand later zette hij weer voet op Nederlandse bodem. Gelukkig kon hij bij z’n oude werkgever terecht, van machine- en vervolgens computer-operator ging hij zich allengs meer op de gebruikerskant richten, hij redigeerde reisgidsen en gaf later ook lessen tekstverwerking. Na een reorganisatie volgden er een aantal grafische cursussen, hij noemt zichzelf ‘een techneut die altijd wil weten hoe dingen werken’. Ook na de tweede reorganisatie bleef hij werken bij de ANWB, in de avonduren studeerde hij rechten en kwam vervolgens op de beleidsafdeling terecht. De laatste jaren hield hij zich vooral bezig met verkeersonderzoek. Hij was inmiddels stafmedewerker en leerde met name in die periode snel kamerstukken door te lezen en teksten te screenen op hun essentie. Standaard ondertekende hij zijn artikelen met ‘MVA‘, niemand vroeg hem ooit wat dat betekende, pas op de laatste werkdag werd duidelijk waar het voor stond. Toen hij op z’n 61ste met de vut ging, werd hij redacteur bij de Nieuwe Loosduinse krant, met die werkzaamheden is hij vorig jaar april gestopt.

In 1965 ontmoette hij zijn eerste vrouw, M., tijdens dansles. ‘Kun je goed dansen?’ vraag ik. Hij glimlacht, ‘ach, af en toe struikel je de goede kant op’. Toen ze vijftien jaar getrouwd waren brak er een moeilijke periode aan die jarenlang zou duren, na een initiële ontkenningsfase bleek zijn vrouw uiteindelijk toch meer van vrouwen te houden. Ruim dertig jaar nadat ze elkaar het jawoord hadden gegeven, koos zij definitief voor een vrouw en een jaar later werd de scheiding uitgesproken. Hij heeft er het volgende adagium aan overgehouden, ‘mensen kunnen niet kiezen voor hun geaardheid, wel hoe ze ermee omgaan en hoe ze met anderen omgaan’. Naast verdriet over het mislukken van zijn huwelijk is er ook een nieuw verworven gevoel van vrijheid, hij gaat voor het eerst weer daten en merkt dat hij best nog wel in trek is bij de vrouwen.

Een paar jaar later komt hij C. tegen. De vrouw  van z’n beste vriend had een soort van blind date geregeld, eigenlijk niets voor hem, maar hij besluit er toch in mee te gaan. Als die bewuste avond de deur opengaat en hij in haar helderblauwe ogen kijkt, weet hij één ding zeker, ‘die wil ik hebben!’ Inmiddels zijn ze al tien jaar gelukkig met elkaar. Ook Barney, een van de huwelijkscadeaus, hoort er helemaal bij. ‘Ik ben de gelukkigste man van de wereld’, zegt hij, en ik geloof hem. Van de liefde gaat het gesprek over op prozaïscher onderwerpen als films, boeken en tv-programma’s. Enthousiast begint hij te vertellen over de tv-serie Colditz, naar aanleiding daarvan heeft hij zo’n beetje alles gelezen over de tweede wereldoorlog waaronder de complete memoires van Winston Churchill. Andere favoriete boeken zijn ‘In Europa’ van Geert Mak en ‘Millennium trilogie’ van Stieg Larsson.

Het meest geraakt werd hij door ‘Tranen van de krokodil’ van Piet Vroon. ‘Het was het eerste boek dat ik niet in een keer uitgelezen heb’, zegt hij. Net als ik houdt hij van de Engelse detectiveserie ‘Inspector Morse’, verder kijkt hij graag naar ‘Dalziel and Pascoe’. Een paar van zijn lievelingsfilms zijn ‘Some like it hot’ en ‘Seven years in Tibet’.  Hij heeft niet alleen een brede muzieksmaak, van de Beatles, Lynyrd Skynyrd, Alison Krauss en de Dixie Chicks tot Jackson Browne, hij houdt ook van muziek máken. Vroeger speelde hij in de band Delicia, de laatste tijd is hij het gitaarspelen weer aan het oppakken. Daarnaast is hij dol op motorrijden en lid van theatergroep Mimicri, iets waar hij samen met z’n vrouw veel plezier aan beleeft, de mensen van de toneelvereniging  zijn zelfs in korte tijd echte vrienden geworden. Op de vraag wie hij als eerste zou kiezen als hij deze serie zou doen, antwoordt hij meteen ‘Gus Bolden’. Inmiddels is het buiten donker, we lopen de kou in en ik neem afscheid met de belofte dat ik bij mooier weer graag op zijn uitnodiging inga om samen met z’n vrouw in Kijkduin te gaan eten.
Marjelle

Henk van Loon draait: Leonard Cohen

Foto Barney: Henk

Beeld van een blogger (5) – So what, man!

Eerder verschenen in deze serie:
Beeld van een blogger () – Kuzz voor Guzz
Beeld van een blogger (2) – Gewoon gelul, Trektocht!
Beeld van een blogger (3) – Back to where I once bekonged met Annelies!
Beeld van een blogger (4) – Op z’n Rotterdams met Marius!

(5)
Uitgerekend op de heetste dag van het jaar heb ik een afspraak met Wattman in Antwerpen. ‘Zullen we elkaar ontmoeten bij de fontein op de Grote Markt’, stelde hij per mail voor. Ik vond het wel een mooie openingszin, herinneringen aan een heerlijke vakantie met H. in Rome kwamen naar boven. Het is nog een hele toer om in een tropische 35° met laptop en weekendtas op de fiets te blijven zitten op weg naar Rotterdam Centraal. Gelukkig heb ik diverse T-shirts en ander zomerspul ingepakt, het zweet stroomt nu al van m’n voorhoofd. ‘Straks lekker douchen in het B&B vlak bij het station’, flitst het door me heen. Gedachtenloos hou ik m’n OV-chipkaart voor de incheckpaal, later als ik in de trein m’n mp3-speler aanzet besef ik dat ik natuurlijk een buitenlandkaartje had moeten kopen bij de automaat.

Aangezien ze in België het systeem van chippen niet kennen, is er ook geen paal die zo meteen bevestigt dat ik inderdaad in Antwerpen ben gearriveerd. Ondertussen word ik afgeleid door de stem van de conducteur die ons nu al voor de vijfde keer in drie talen op de hoogte houdt van elke vertraagde minuut en moet glimlachen als ik hem weer geduldig hoor uitleggen ‘the train was standing still at the platform because…’. Ik zet het zonder-kaartje-reizen uit m’n hoofd en duw ook de gedachte aan X. weg. Unfinished business is een van de vervelendste dingen die er is en met ruzie uit elkaar gaan de slechtst denkbare manier. Ik concentreer me op hier en nu en vraag me af welk beeld ik de komende uren van deze blogger en zijn gezin ga krijgen. Hopelijk hebben ze een vijver of opblaasbadje in de tuin, dan kan ik lekker pootjebaden. De trein kabbelt voorbij stationnetjes als ‘Kijkuit‘ en ‘Heide‘, Antwerpen komt langzaam steeds dichterbij.

Enige vertraging en een verkwikkende douche later tref ik Wattman bij de fontein op de zinderende markt. Een vriendelijke, grote man met bril, ik herken hem niet onmiddellijk van z’n avatar en spreek eerst de verkeerde aan. We lopen naar een cafeetje vlakbij, het is er ongewoon rustig midden in de stad en ik drink gretig van m’n cola light. Zijn Limburgse accent doet vertrouwd aan, hij komt uit de buurt van Roermond, vertelt-ie. Mijn ouders kwamen uit Heerlen, ik versta Limburgs dan ook goed, spreek het alleen zelf niet. We springen algauw van de hak op de tak, hij druk gebarend, een snelle prater, ik nog enigszins bedwelmd door de hitte, het gesjouw en de drukte in deze grootstad. Ik ben benieuwd naar zijn huis midden in de Antwerpse haven in een van de vele forts die de stad rijk is.

Als we binnenkomen staat de tv nog aan, Nederland heeft net met 2-1 van Brazilië gewonnen, roept A., z’n echtgenote, enthousiast. Een aardige vrouw met een lief gezicht, die in tegenstelling tot Wattman het voetballen op de voet volgt, gedenkwaardig is zijn uitspraak ‘schatteke, ik zal wel afwassen, kijkt gij maar naar de voetbal’. Ondertussen ligt baby C. op de bank de wereld door donkerbruine ogen te bekijken. Voorzichtig pak ik een garnalenvingertje beet en begroet hem. Hij trekt eerst een snuitje, maar dan breekt er toch een lachje door. Hij is schattig en ook zo rustig, iets dat ik die avond nog vaker zal zeggen. Ik kijk om me heen in dit prachtige oude fort, de zware houten voordeur en vuistdikke muren vallen meteen op, de mooie ovale ramen met uitzicht op de terrastuin, het is een bijzondere ruimte op een idyllische groenplek vlak bij de Schelde. Gelukkig is het er ook relatief koel waardoor we besluiten hier verder te praten.

Het gesprek komt op relaties, nieuwe mensen ontmoeten. ‘In de kroeg kom je ze niet tegen’, zegt hij en vertelt dat hij zich een paar jaar na zijn scheiding had ingeschreven bij Parship waar hij algauw A. leerde kennen. Vanaf dat moment ging het in sneltreinvaart, na zes maanden woonden ze samen en een jaar later waren ze getrouwd. De keuze om in Antwerpen te gaan wonen was een relatief eenvoudige. Voor zijn werk was hij al gewend om van z’n Roermondse boerderij naar Tilburg te rijden, waar hij een leuke baan heeft als docent geschiedenis en ook communicatievakken en coaching geeft, de rit Antwerpen-Tilburg duurde ongeveer even lang. Inmiddels woont hij er nu drie jaar en het bevalt hem uitstekend. Het grootste verschil met Nederland vindt hij de meer bourgondische aard van de Belg, iets dat hem zeer aanspreekt. ‘Ik zou niet meer terug willen’, beklemtoont hij.

Wel is hij hier meteen lid geworden van de Antwerpse Politiekapel nadat hij 25 jaar bij een Limburgse harmonie heeft gespeeld, want muziek maken is zijn grote hobby, daarnaast heeft hij er ook een aantal goede vrienden aan overgehouden. Verder is hij een liefhebber van Beethoven, renaissancemuziek, Duitse schlagers en chansonniers als Shaffy en Bécaud. Op een gegeven moment komt het gesprek op voeding en diëten, hij blijkt in anderhalf jaar tijd 65 kilo te zijn afgevallen door middel van een streng dieet en intensief bewegen, een bijzondere prestatie. Als even later zijn vrouw erbij komt zitten, vraag ik wat haar in eerste instantie in Wattman het meeste aantrok. ‘Zijn schrijfstijl, vlotte pen en levenswijsheid’, antwoordt ze zonder nadenken, ‘en hij zag er ook nog eens goed uit’.

We praten even over haar baan als hoofdverpleegkundige op een geronto-psychiatrische afdeling. Momenteel is ze nog met zwangerschapsverlof, in België begint dat een maand eerder dan in Nederland en duurt het ook een maand langer. De korte nachten beginnen nu wel hun sporen achter te laten, voor twaalven gaan ze nooit naar bed, want baby C. krijgt dan een dubbele voeding in z’n PEG-sonde. Om zes uur gaat onverbiddelijk de wekker weer omdat hij dan een nieuwe sonde nodig heeft, iets dat in de loop van de dag om de vier uur herhaald moet worden. Het is inmiddels al na middernacht, ik ben moe van de warmte, alle indrukken en neem afscheid van Wattman. Ik loop mee met A. die zo aardig is om mij terug te brengen naar de B&B vlak bij het station. Een rit van een half uur, maar de tijd vliegt terwijl we aan het praten zijn. Als ik even later de voordeur van het slot haal, zwaai ik nog even naar haar.
Marjelle

Wattman draait: Jacques Brel

Beeld van een blogger (2) – Gewoon gelul, Trektocht!

Eerder verschenen in deze serie:
Beeld van een blogger (1) – Kuzz voor Guzz

(2)
Op een Apeldoorns perron kijk ik om me heen of ik Trektocht zie staan. M’n blik wordt getrokken door een slanke man in een felgroen hemd, spijkerbroek en rode gympen die ook zoekend rondkijkt. Ik zwaai naar hem en we begroeten elkaar enthousiast. Het idee om vervolgens een OV-fiets te huren laat ik al snel varen als blijkt dat de kaartlezer in de automatische fietsenstalling m’n chipkaart niet herkent. Het levert wel komische taferelen op, mensen die er net als ik niet meer in of uit kunnen. Hij schiet meteen een dame te hulp die niet weet wat ze precies waarin moet steken.

Even later spring ik achter op zijn fiets en rijden we naar het Oranjepark. Onderweg komen we langs het stadhuis, volgens hem het lelijkste gebouw van Apeldoorn. In het zonovergoten park speelt een live band en we vlijen ons neer in het gras met thee en Keizerskroon-bier. De sfeer is ontspannen, in deze mooie groene omgeving met uitzicht op een schitterende fontein en spelende kinderen krijg ik een beetje een vakantiegevoel. Schuin tegenover glimlacht er opeens een man naar me, het blijkt Eddy, een goede vriend van Trektocht, die nieuwsgierig was naar de vrouw achter Marjelle. Hij komt er ook bij zitten.

Het gesprek verloopt vlot, allerlei onderwerpen passeren de revue, van politiekhete hangijzers zoals Wilders, rechts, moslims en stemvoorkeur tot kinderen, de pil van Drion en religie aan toe. Gereformeerd, hervormd, katholiek, we hebben alledrie in meer of mindere mate met de kerk te maken gehad. Een beetje rozig van zon, wijn en het intensief praten met twee steeds minder onbekenden vraag ik me af of ik bij thuiskomst nog wel een blog kan destilleren uit die paar haastige aantekeningen. Ik besluit de dingen gewoon op hun beloop te laten zoals ik de laatste jaren steeds meer doe. Gelukkig worden er na het concert nog broodjes uitgedeeld, inmiddels hongerig bijt ik in een pastramibolletje.

Na een paar uur vindt Eddy het tijd worden om ons alleen te laten en zijn dochter met pizza te verwennen. Een afscheidszoen later lopen Trektocht en ik door naar het Bluescafé waar het John-F. Klaver trio net aan het spelen is. Tevreden neem ik een slokje witte wijn op het zonnige terras terwijl ik geniet van de muziek, ons gesprek en de mensen om me heen. Hij komt er ook een aantal bekenden tegen die mij enigszins nieuwsgierig bekijken. Onze volgende stop wordt Art-café Samsam, een leuke, bruine kroeg waar nog ouderwets-goede muziek wordt gedraaid zoals Fleetwood Mac. Hier heeft hij ook z’n cabaretvoorstelling Gewoon gelul! gehouden.

Onder het genot van een sateetje aangeboden door een vriendelijke Roemeen vertelt hij over zijn zoon die door omstandigheden sinds maart weer bij hem woont. Wel gezellig, maar ook een beetje wennen om na acht jaar voor het eerst weer samen onder een dak te leven. ‘Je kunt trouwens blijven slapen als je wilt’, biedt hij aan, ‘dan mag je in zijn bed, want hij is er niet vannacht’. Ik twijfel nog over het logeeridee, maar ik word wel steeds nieuwsgieriger naar zijn huis waarover ik in zijn blog al een keer gelezen heb.

Bij de voordeur word ik verwelkomd door een varkentje dat hautain z’n krulstaartje naar me toe heeft gekeerd en een zwarte kat die iets onverstaanbaars miauwt. Ik krijg een korte rondleiding en ben meteen een beetje verliefd op het huis met al z’n eigenwijze hoeken en nisjes, ruimte en warme sfeer. Tot m’n verbazing zie ik dezelfde roodleren bank staan als bij mij. We nemen een fles wijn mee naar buiten en gaan zitten aan de terrastafel, hij gooit wat blokken in de houtkachel en ik staar in de vlammen. Ik hou van vuur.

Heerlijk om zo laat nog lekker loom in de tuin te blijven hangen, dat is ondenkbaar in het drukke Rotterdam-Crooswijk waar ik woon. Terwijl hij in de keuken nog wat friet in de frituurpan gooit, pak ik het cryptogram van tafel en vul alvast wat dingen in met potlood, ooit was ik een verwoed cryptoliefhebber en -maker. Later praten we verder over de liefde en exen, één opmerking over z’n laatste ex blijft hangen: ‘Ik word nog steeds een beetje verliefd elke keer als ik haar zie’. Ook gedichten en alcohol passeren de revue, hij blijkt tweemaal een ontwenningskuur te hebben gedaan. Ik hoor verhalen over zijn jeugd waarbij de dood van beide ouders op jonge leeftijd bepalend is geweest.

Hij vertelt dat hij twaalf was toen ook zijn moeder overleed en hij bij zijn broer in huis kwam, nog elk jaar bezoekt hij op moederdag haar graf. Op school ging het daarna van de havo naar de mavo en ten slotte belandde hij op de leao. Een aantal jaren later verhuisde hij weer en trok in bij zijn zus. Na een blauwe maandag bij de marechaussee ging hij op z’n achttiende de verpleging in en werkte als begeleider van alcoholisten. Het gesprek vloeit van alcohol over in muziek en film. Hij houdt onder andere van bands als the Cure, Bløf, zijn favoriete film is O brother, where art thou met George Clooney, maar ook U-Turn vindt hij net als ik een bijzondere en beklemmende film met Sean Penn in een schitterende rol.

Het is gezellig bij het vuur, inmiddels is het vele uren en glazen witte wijn later, ik ben de tijd vergeten. Of ik blijf logeren is allang geen vraag meer. Hij kijkt me opeens aan en zegt, ‘wat zullen we doen, je kunt dus in het bed van m’n zoon slapen, maar je kunt ook bij mij komen liggen’. Er valt een korte stilte. ‘Ik heb wel zin om met je te vrijen’, vervolgt hij. ‘O’, zeg ik, ik hou wel van een directe aanpak en zit normaal niet zo gauw om een antwoord verlegen, maar deze keer weet ik niet veel te zeggen. Gelukkig duurt dat maar even.
Marjelle

Trektocht draait: U2