Beeld van een blogger (7) – Kiezels in m’n schoenen

Eerder verschenen in deze serie:
Beeld van een blogger (1) – Kuzz voor Guzz
Beeld van een blogger (2) – Gewoon gelul, Trektocht!
Beeld van een blogger (3) – Back to where I once belonged met Annelies!
Beeld van een blogger (4) – Op z’n Rotterdams met Marius!
Beeld van een blogger (5) – So what, man!
Beeld van een blogger (6) – He blew me away!

(7)
M’n afspraak met de zevende blogger brengt me voor het eerst in jaren weer terug naar m’n Limburgse wortels met ouders die oorspronkelijk uit Heerlen kwamen en onderling altijd Limburgs spraken. Nog steeds klinkt het zangerige dialect vertrouwd, het doet me ook denken aan de heerlijke rijstevlaaien van tante A. Na een lange treinreis waarbij we het laatste uur opeengepakt als sardientjes in het gangpad staan, kom ik in Maastricht aan waar Kiezels al op me staat te wachten op het perron. Ik herken haar van de foto, een tengere gestalte in spijkerbroek en zwart T-shirt, haar doordringend-blauwe ogen en mooie boogvormige wenkbrauwen vallen me meteen op. We besluiten eerst wat te gaan drinken vlak bij het station voordat we de bus naar Wolder nemen waar Jo woont. Mijn Bed & Breakfast ligt niet ver bij hem vandaan, een gelukkige samenloop van omstandigheden.

Als de deur opengaat zie ik een bekend gezicht verschijnen, Jo lijkt sprekend op z’n avatarfoto, sympathieke ogen kijken me onderzoekend aan vanachter brillenglazen. Even later nestelen we ons op de bank met de rode wijn die Kiezels vlak daarvoor bij de AH To go heeft gekocht. ‘Lekker die la Tulipe’, zegt ze. Nadat Jo naar de keuken is gegaan om te koken, steekt er opeens een kat z’n zwartwitte kopje om de hoek. ‘Even polsen wie die onbekende vrouw is’, zie ik hem denken. Een tijdje later volgen een paar witte soortgenootjes z’n voorbeeld en staren me met hun amberkleurige ogen nieuwsgierig aan. Ik blijk de kattenballotage glansrijk te doorstaan, wat bijzonder is omdat ze meestal veel langer nodig hebben om aan een vreemde te wennen. Inmiddels is het eten klaar, de tafel staat mooigedekt op ons te wachten en de verschillende gerechten zien er prachtig uit, een zachtroze zalmmoot, een zonnige salade met onder andere tomaat, komkommer en kaas geflankeerd door goudbruin gebakken aardappelrondjes. Het smaakt even lekker als het eruitziet.

We praten over kleine-grote dingen, de bloggers die we ontmoet hebben, ze heeft er ook een aantal bij de boekpresentatie in Amsterdam gesproken, onze muzieksmaak, terwijl Bettie Serveert in de cd-speler zit, komen namen als Björk, Antony & the Johnsons, Tom Waits en Dayna Kurtz voorbij. Op de vraag ‘welke blogger zou jij kiezen als je deze serie maakte?’ antwoordt ze meteen ‘Laila of Red‘. Opeens zie ik m’n schrijfblokje nog maagdelijk wit op de andere tafel liggen, hoe ga ik dit in godsnaam allemaal onthouden? Ik besluit me niet druk te maken en de volgende dag een aantal dingen op te schrijven. Ook films en tv-programma’s passeren de revue, ze houdt van Franse films zoals Chocolat, Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain, 37°2 le matin en is net als ik een liefhebber van Inspector Morse en A touch of Frost. ‘Maar als ik soms lamlendig ’s avonds op de bank hang, kijk ik ook weleens naar Cold Case‘, voegt ze eraan toe.

Het boek dat veel indruk op haar heeft gemaakt is ‘De helaasheid der dingen’ van Dimitri Verhulst. Ze bewondert de vaak hilarische directheid waarmee hij met zijn trieste jeugd afrekent en vindt het tegelijk een boek vol poëzie. Frappant is dat mijn broer ook erg enthousiast was over ditzelfde boek, ik ben nog steeds van plan om het bij de bieb te halen. Behalve lezen houdt ze van wandelen en fotograferen. Aan sporten doet ze niet, ‘ik heb al genoeg fitness met Lieve, een trap en een druk huishouden’. Van kleine dingen gaan we over op grote dingen, ze vertelt over de periode dat ze in een depressie belandde en hoe ze er drie jaar geleden weer uit wist te komen. Vervolgens brak er opnieuw een roerige tijd aan, haar vijftienjarige dochter werd zwanger, ‘vanaf het begin hebben we tegen haar gezegd “wij steunen je, wat je ook beslist”‘.

Toen uiteindelijk twee jaar geleden haar kleindochter Lieve werd geboren kreeg zij de voogdij en nam een deel van de zorg op zich zodat haar dochter haar school kon afmaken. Inmiddels is deze bezig met de opleiding Agogische vorming en wil later zwangere tienermeisjes gaan begeleiden. In die periode kwam er ook een einde aan haar twintigjarige huwelijk, haar wereld veranderde op slag. Samen met haar ex-man heeft ze nu co-ouderschap, zij is in het huis blijven wonen met haar dochter, kleindochter en jongste zoon, haar andere zoon woont op zichzelf. Inmiddels is het half twee ’s nachts, ik ben moe van het praten en alle indrukken. Ze brengen me terug naar m’n B&B waar ik ze nog even de sfeervolle eetzaal, een voormalige hooischuur, en de ruime slaapkamer met inloopdouche laat zien voordat ik m’n bed induik.

De volgende ochtend staat op de eettafel een uitgebreid ontbijt klaar, ik heb het rijk alleen en geniet ervan. Om twaalf uur komen Kiezels en Jo me ophalen, ondanks de sombere wolkenhemel gaan we toch op pad. Gisteren hebben we afgesproken om door het Limburgse land te wandelen. Mijn ‘niet te lang alsjeblieft’ wordt uiteindelijk door wat omwegen toch nog een paar uur soppend door de klei terwijl de wind ons bijna omver blaast. Ik droom van warme sokken en openhaardvuur als ik kleumend het heuvelland doorploeg, gelukkig maken uitzicht en gezelschap veel goed. Na een tijd komen we langs eetcafé De Sjans, bij een kop hete thee en koffie praten we verder. Ik ben benieuwd hoe ze elkaar ontmoet hebben. Ongeveer vijf jaar geleden leerden ze elkaar kennen via Schrijfweb. Na wat heen-en-weer mailen spraken ze een keer af, het klikte meteen en vormde het begin van een bijzondere vriendschap.

Dinsdagavond werd hun wekelijkse schrijfavond, de tijd om over elkaars gedichten van gedachten te wisselen, positieve feedback te geven, het waren inspirerende en stimulerende uren waarin ook steeds vaker over persoonlijke dingen werd gesproken. In de afgelopen jaren heeft ze enorm veel steun aan hem gehad, vertelt ze. Sinds een half jaar hebben ze een relatie, elk weekend zijn ze nu samen en erg blij met elkaar. Als Kiezels buiten een sigaret gaat roken, vraag ik Jo ‘wat trok je aan in haar?’ ‘Ik ben heel erg een woordenmens, dat had zij ook. Herkenning. Het eerste bezoek ging vanzelf, we praatten over gedichten, Schrijfweb, toen ik haar zag dacht ik meteen “wat een mooie vrouw!” Het leuke is dat zij zo diep wil gaan en dat ze ook luistert. Gelijkwaardigheid.’ Inmiddels is Kiezels weer aan tafel gekomen, ‘hetzelfde gevoel voor humor’, vult ze aan.

‘Wat vinden jullie de leukste en irritantste eigenschap van elkaar?’ informeer ik. Het meest positieve vindt hij dat ze onvermoeibaar is in het geven van hulp en het vervelendste dat ze het op sommige momenten ook juist minder zou moeten doen. Zij vindt het leukste dat ze het zo bijzonder hebben samen, ‘al zijn we ieder met onze eigen dingen bezig, dan nog is er verbondenheid, aandacht voor elkaar’ en ze roemt zijn zorgzaamheid. In eerste instantie weet ze niets negatiefs te bedenken, maar als ik volhou dat er toch wel iets zal zijn wat haar minder bevalt, komt eruit dat ze het soms irritant vindt dat hij koppiger is dan zij. Inmiddels is het al bijna vier uur, hoogste tijd om terug naar Rotterdam te gaan. Even later nemen we de bus naar het station waar we rond vijven hartelijk afscheid nemen. In de trein verwissel ik snel m’n natte sokken voor een paar droge van Kiezels, trek een sweatshirt over m’n trui aan en probeer m’n knorrende maag te negeren. Ik zit hier in ieder geval warm en droog met m’n sokkenvoeten op m’n laptop, de mp3-speler op het hoogste volume en denk even aan Kiezels’ droom.^*
Marjelle

Kiezels draait: Marianne Faithful

^* Haar droom is om ooit een Bed & Breakfast te beginnen op een mooie wandellocatie, eventueel gecombineerd met het geven van workshops, maar voordat het zover is zoekt ze eerst nog een leuke baan het liefst als parttime archeologisch medewerkster