Beeld van een blogger (10) – Apies kijken?

Eerder verschenen in deze serie:
Beeld van een blogger (1) – Kuzz voor Guzz
Beeld van een blogger (2) – Gewoon gelul, Trektocht!
Beeld van een blogger (3) – Back to where I once belonged met Annelies!
Beeld van een blogger (4) – Op z’n Rotterdams met Marius!
Beeld van een blogger (5) – So what, man!
Beeld van een blogger (6) – He blew me away!
Beeld van een blogger (7) – Kiezels in m’n schoenen
Beeld van een blogger (8) – Tweestemmig met Geroma!
Beeld van een blogger (9) – Met Henk op het Binnenhofplein

(10)
Eén dag voordat het bericht dat het VK-blog per 1 maart ophoudt te bestaan in m’n mailbox belandt heb ik een afspraak met Apiedapie, m’n tiende blogger in beeld. Op dat moment weet ik nog van niks en fiets gehaast door de regen naar Floor waar we om 13:00 uur hebben afgesproken. Nadat ik eerst de verkeerde man heb aangeklampt, hoor ik opeens m’n mobieltje overgaan en zie vanuit een ooghoek iemand aan de overkant zitten met een telefoon aan z’n oor. Ik gebaar dat ik het ben en hij loopt naar me toe, een tengere man, casual gekleed, in de verte doet-ie me aan Harry van Bommel denken. Hij geeft me een zoen en kijkt me vervolgens met z’n bruine ogen aandachtig aan. Vanaf dat moment beginnen we te praten en zullen daar pas rond 19:00 uur mee stoppen zoals later blijkt.

Wat me meteen opvalt is z’n gevoel voor humor, z’n snelle manier van praten en denken, het plagerige over en weer, dingen die ik bij de meeste mensen mis de afgelopen jaren. Ik moet glimlachen als hij op een gegeven moment vol overgave zegt ‘en het is allemaal jouw schuld’, het doet me aan iemand anders denken die dat ook vaker zei. ‘Klopt’, grinnik ik, ‘alles is altijd mijn schuld’. Humor is zo belangrijk tussen mensen. We springen allebei van de hak op de tak, slaan zijwegen in waardoor we op een bepaald moment zelf niet eens meer weten wat we eigenlijk wilden vertellen. Ik voorzie dat het nog een hele klus zal worden om ook deze keer uit m’n aantekeningen wijs te worden, al probeer ik er wel enige lijn in te krijgen en hem af en toe bij de les te houden, echt succesvol zijn die pogingen niet.

Na een studie aan de Erasmusuniversiteit, waar ik zelf nog een blauwe maandag rechten gestudeerd heb, werkt hij bij verschillende ministeries in Den Haag, wat hij jarenlang met veel plezier doet. Het zijn minder stoffige functies dan de naam en omgeving wellicht doen vermoeden, hij vond het vooral leuk om speeches voor ministers te schrijven. Welke minister is je het meest bijgebleven, informeer ik. ‘Hans Alders, omdat hij heel erg zichzelf was’. Op een gegeven moment is er de mogelijkheid om als diplomaat bij de VN te komen, een kans die hij met beide handen aangrijpt, het eerste land waar hij naar uitgezonden wordt is Frankrijk. De essentie van z’n werk is zoals hij het samenvat ‘om goede dingetjes die het ene land doet te laten zien aan andere landen en dan te zeggen “hé, is dat niks voor jou, daar werkt het”‘.

Apiedapie, wereldburger, hij heeft behalve in Nederland onder andere een aantal jaar in Parijs en op verschillende plaatsen in New England gewoond, is de halve aardbol over gereisd, deels werk, deels plezier. Sinds een jaar heeft hij een idyllisch onderkomen, hij laat me foto’s van zijn huis zien. Ik ben meteen verliefd, het is het uitzicht waar ik vaker van gedroomd heb, wakker worden met de zee aan je voeten. Hij heeft het erg naar zijn zin in de Verenigde Staten, vertelt hij, de vrijheid, grote bakken koffie en geringe sociale controle spreken hem aan. Wel mist hij de Nederlandse nasigoreng en beginnen z’n ogen te glimmen bij het woord Brinta. Momenteel is hij net terug uit Parijs waar hij vrienden heeft bezocht, op de teller van z’n huurauto staat ruim 3000 km, hij heeft wat afgereden de afgelopen twee vakantieweken. ‘Almost the American way’, denk ik.

Toen hij twaalf was wilde hij bioloog-in-het-veld worden, hij was het soort jongetje dat salamanders ving en in potten stopte om vervolgens z’n buit aan een nader onderzoek te onderwerpen. Z’n lievelingsdieren zijn overigens geen apen wat je wel zou verwachten met zo’n nick, maar dolfijnen, zeearenden en olifanten, die laatste heeft hij ook in het wild gezien in India. Fantastisch lijkt me dat om zulke dieren van dichtbij te kunnen bewonderen in hun natuurlijke habitat. Hij vertelt over de voorliefde van z’n moeder voor olifanten en over de laatste keer dat ze samen in Blijdorp waren. Ze wilde net als de kinderen op de rug van een olifant rijden en riep enthousiast ‘dat heb ik nou altijd willen doen’. Toen ze twee weken daarna plotseling overleed, heeft hij alles in het werk gesteld om de foto die van hen beiden bij de ingang was gemaakt te traceren. Gelukkig was het negatief er nog en de foto vormt een dierbare herinnering aan een mooie dag samen.

‘Wanneer ben je met schrijven begonnen?’ Hij antwoordt dat hij de smaak te pakken kreeg op de middelbare school, hij koos altijd de meest poëtische opsteltitel en leefde zich uit op papier. Soms moest hij een opstel voorlezen ten overstaan van de hele klas, iets wat hij vreselijk vond. Eén keer verzuchtte de leraar, ‘het is alsof je Bomans hoort’, dat soort commentaar maakte hem niet echt geliefd bij z’n klasgenoten. Zijn studie combineerde hij later met het parttime redacteurschap voor Quod Novum, daarnaast schreef hij af en toe voor de NRC. Bij die krant is ook z’n ‘blogcarrière’ gestart, in 2008 produceerde hij zijn eerste ik-je. Hij vertelt me dat op Drasties, de site waar hij in datzelfde jaar is begonnen als Apiedapie, ook het hikje staat, de tegenhanger ervan, als hij vervolgens ook nog over een tikje begint raak ik het spoor bijster. In oktober is hij bij het Volkskrantblog terechtgekomen. Op de vraag wie hij zou kiezen als hij deze serie zou maken, zegt hij StadsfotograafVelsen.

Behalve van schrijven houdt hij van hardlopen, zwemmen, wandelen en de natuur. Favoriete films zijn ‘The Deer Hunter’, ‘Ghost’, ‘National Lampoon’s Christmas vacation’ en ‘Je vous trouve très beau’. We houden allebei van programma’s als ‘Ik vertrek’, daarnaast kijkt hij ook naar ‘De wereld draait door’ en ‘Pauw & Witteman’. Wat muzikale voorkeuren betreft neemt John Lennon een speciale plek in, verder luistert hij graag naar Sheryl Crow, blues, fado en Garou. Het gesprek komt weer op Nederland, er is een kans dat hij dit jaar nog teruggaat en ook zelf het roer omgooit. De politiek heeft hem altijd aangetrokken, hij droomt ervan om een tegenwicht aan Wilders te bieden als ‘een moderne, sexy Cohen’. Toespraken houden is hij gewend en ook voor urenlange vergaderingen draait hij z’n hand niet om, hij heeft zitvlees gekregen tijdens de jaren bij de VN.

‘Nu hebben we wel zo’n beetje alles gehad, hé’, zegt hij grijnzend. ‘We hebben het helemaal nog niet over vrouwen gehad’, sputter ik tegen. ‘Het is wel een beetje een clichévraag, maar dat maakt niet uit’, bepaal ik met m’n liefste glimlach, ‘wat is voor jou essentieel in een vrouw?’ Zonder na te denken, noemt hij: sterke persoonlijkheid, initiatiefrijk, niet volgzaam, geen slachtofferrol, verrassend, humoristisch, positief-optimistisch, levenslustig en last but not least ‘iemand die zich niet laat domineren door mij’. Bij dat laatste kan ik me wel iets voorstellen, deze leeuw vertoont zeker dominante trekjes. De genoemde eigenschappen spreken me wel aan, het is in grote lijnen datgene wat ik in een man wil naast intelligentie, tederheid en empathie.

Momenteel is hij weer vrijgezel na een aantal lange relaties. Zijn eerste serieuze relatie was met een Rotterdamse – hij heeft ook nog steeds een zwak voor deze stad – en de laatste met een buitenlandse vrouw waarmee hij ook een zoon heeft. Hij laat me een paar foto’s van hem zien, Apieknapie, een lieve Hollandse jongen van elf. Wat vind je het leukste aan het vrijgezellenbestaan, vraag ik. ‘De vrijheid, jezelf zijn, dat je niet beperkt bent in je vriendschappen’. Op dat moment komt een aardige jongen met het verzoek of we aan de bar willen plaatsnemen. We hebben zo lang aan hetzelfde tafeltje gezeten dat ze het nodig hebben voor dinergasten. Het laatste glas wijn drinken we iets sneller dan het vorige, zijn zoon wacht en ik moet nog dat hele eind door de stromende regen naar huis fietsen. We nemen hartelijk afscheid. Eenmaal thuis trek ik snel m’n doornatte kleren uit en spring onder de douche, vijftien minuten lang schuil ik onder de hete straal in een poging warm te worden.
Marjelle

Apie draait: VV Brown